122 concerten per jaar
Welke rol speelt kunst en cultuur in uw leven? In een serie portretten, met prachtige foto’s van Ronald Lowijs, vertellen Groningers in deze Agenda wat theater, muziek, poëzie, een bezoek aan hun favoriete festival of een dagje museum voor hen betekent. En hoe het coronavirus ook hun leven soms totaal overhoop gooit.
Henri Borgman – buschauffeur bij Qbuzz
“Ik was zes jaar toen mij werd gevraagd: wat wil je later worden? Voor mij stond het toen al vast: buschauffeur. Eenmaal per week gingen we met de hele klas naar zwemles, in zo’n grote gele GADObus. Ik zat altijd op dat ene stoeltje voorin en kon mijn ogen niet van de chauffeur afhouden.
Het heeft nog best lang geduurd voor mijn droom werkelijkheid werd. Nadat ik op eigen kosten mijn groot rijbewijs heb gehaald, ben ik gaan solliciteren, maar iedere keer lag er een afwijzing op de mat. ‘Bedankt voor uw brief, maar op dit moment zijn er geen vacatures.’ Nou zat ik in die tijd ook veel als passagier in de bus, gewoon omdat ik dat leuk vond, en daardoor leerde ik sommige chauffeurs wat beter kennen. Op bepaald moment zei een van hen: ‘We zitten juist te springen om chauffeurs. Waarom probeer je het niet via het uitzendbureau?’ Zo ben ik in eerste instantie bij Connexxion terechtgekomen. Mijn werkgebied liep van kop Afsluitdijk tot Emmen en Harderwijk. Tegenwoordig heb ik een vast contract en is de Qbuzz-vestiging aan de Peizerweg mijn uitvalsbasis.
Wat er zo fascinerend is aan een bestaan als buschauffeur? Het is gewoon een geweldig gevoel om achter het stuur van zo’n groot voertuig te zitten. Die achttien meter lange standaard harmonicabus is mij eigenlijk nog te klein. Tot halverwege 2016 reden er in Groningen een paar dubbele harmonicabussen. Die zijn 25 meter lang. Man dat was zo mooi. Reed je met de voorkant van de rotonde af, was de achterkant nog halverwege.
De grootste impact van de coronacrisis is het gemis aan contact met de passagiers. Even een praatje maken is er niet meer bij. Iedereen stapt via de achterdeur in en uit. Daardoor raak je als het wat grotere groepen zijn soms het overzicht kwijt. Toch let ik erop dat iedereen netjes incheckt. Ik word eind van de maand betaald om mijn hobby uit te voeren. Dan vind ik het ook niet meer dan normaal om ervoor te zorgen dat het geld binnenkomt. Het is ook mijn brood.
Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Vorig jaar ben ik samen met mijn vrouw naar 122 concerten geweest, waarvan dertig in De Oosterpoort. De Dijk, Danny Vera, Douwe Bob, Kovacs, Diggy Dex, Jonathan Jeremiah, Bryan Ferry, Alan Parsons Project, The Mavericks, noem maar op. Ik ben zelf meer van muziek uit de jaren zeventig en tachtig, maar mijn vrouw is thuis in allerlei genres. Soms sleept ze me mee naar een act waarvan ik na een kwartier denk: is het al afgelopen? Een andere keer word ik juist aangenaam verrast. We reizen het hele land door, al houd ik niet zo van die hele grote zalen. Als je in Ziggo Dome zit, zie je ergens in de verte iemand op het podium staan. Dat gaat toch ten koste van je beleving. Eigenlijk is de grote zaal van De Oosterpoort precies goed. En lekker dichtbij.
Wat betreft concertbezoek is dit natuurlijk een heel rustig jaar. Of we ons niet vervelen? Nee hoor, we hebben de afgelopen maanden thuis heel veel livestreams gezien. Daar zijn we minstens zo fanatiek mee. Maar eerlijk is eerlijk: het haalt het natuurlijk niet bij een echt liveconcert. Je mist de opwinding, de energie, het publiek, het applaus. Wij kunnen niet wachten tot de boel weer op gang komt. En als het eenmaal zover is, heb ik nog wel wat tips voor jullie programmeurs. Nik Kershaw bijvoorbeeld, die hebben we vorig jaar in Duitsland gezien, geweldig! BOOM, like that!, een fantastische Dire Straits coverband. Tony Hadley, de ex-zanger van Spandau Ballet, die heeft nog steeds een geweldige stem. En China Crisis. Ja, die bestaan nog steeds.”
