Toen schrijver Abdelkader Benali voor het eerst de verhalen van Duizend-en-eennacht las, dacht hij aan zijn grootmoeder in Marokko. Zij was zijn Sherazade (verhalenvertelster); goed van de tongriem gesneden, vlot en bruisend van karakter. Door haar ontdekte hij de kracht van het verhalen vertellen.

Sherazade gebruikte taal om haar grenzen aan te geven, haar wereld in te vullen en haar macht uit te breiden. Benali toont in deze vertelvoorstelling een actuele, erudiete en speels-absurde blik op de oude verhalen en betreedt en overtreedt in Kalief van Nederland op ingenieuze wijze de wetten van het vertellen.