De Warme Winkel & Theater Artemis
De meest zwaarmoedige voorstelling Ooit
Origineel, rebels, droogkomisch
Op social media is de boodschap meestal: mijn leven is awesome! Tegen deze laten-we-vooral-uitstralen-dat-we-het-leuk-hebben-hype keert ‘De meest zwaarmoedige voorstelling ooit (waarvan het hele publiek moet huilen)’ zich. Het aantal mensen met een depressie neemt de laatste jaren toe. Terwijl wij in Nederland en specifiek Groningen ook zo’n beetje de gelukkigste mensen op aarde zijn. Hoe zit dat?
Stiekem verlangen wij naar somberheid. Naar melancholisch uit het raam kijken of hard meezingen met zielige liedjes. Wij onderdrukken deze gevoelens steeds omdat alles maar leuk moet zijn. Het lijkt wel alsof somber zijn niet meer mag. Wij zijn vergeten om af en toe niets leuk te vinden en niet gelukkig te zijn.
Met deze voorstelling willen we kijken naar de mooie kant van verdriet, naar de verleiding van het zwelgen in je eigen leed. Het mag er zijn, dat verdriet, we hebben recht op kwetsbaarheid. Het is zelfs héérlijk om soms een potje te janken en somber te zijn.
Een co-productie van De Warme Winkel en Theater Artemis.
De voorstelling speelt in het Grand Theatre.
“Het is voor het eerst dat De Warme Winkel en Artemis samenwerken en vast niet voor het laatst: het is een mooie verbintenis. Regisseur Jetse Batelaan houdt de stunteligheid van de vijf karakters goed vast, ook in hun individuele uitbarstingen. Boos op ons (‘zie ze nou zitten met hun schoongewassen premièrekoppen’), op hun ouders en vooral op de wereld, natuurlijk.”
★★★ Het Parool
“(H)eerlijke hommage aan somberheid. Batelaan weet feilloos gevoelens van verdriet en neerslachtigheid te raken, om je er vervolgens hard om te laten lachen.”
★★★★ 8 Weekly
“Jeugdvoorstelling viert de romantiek van het somber zijn.”
★★★ de Volkskrant
“Dat de voorstelling bij vlagen behoorlijk over de top gaat en flink ironisch is, deed de titel al vermoeden. Maar er zit wel degelijk echt sentiment in deze voorstelling. (…) Met veel gevoel werkt hij toe naar een prachtige, beeldende grande finale, waarin de gymnastiektoestellen worden aangevuld met kroonluchters, tissues, opgezette dieren en luchtbellen – en het publiek in de gymzaal gewillig mee de oeverloze droefenis in wordt getrokken. En daar blijkt het goed toeven.”
★★★★ Theaterkrant
