400 Culturele instellingen dromen de zalen alweer vol
Wat begon als een hoopvolle tekst speciaal geschreven voor één theater werd al snel omarmd door de gehele culturele sector en groeide uit tot een poëtisch statement dat per vandaag sectorbreed wordt verspreid. Aan alle mensen die theater een warm hart toedragen.
De belofte van de lege zaal
Het kunstwerk, bestaande uit een column, geschreven door Jan Beuving, en een video, gaat over de belofte van een lege zaal, waarin de magie van wat straks weer kan en mag sluimert. De 400 theaters, podia, producenten, impresariaten, academies, sectorinstellingen, festivals, koren, orkesten, ensembles, dans- & theatergezelschappen kijken reikhalzend uit naar dat moment.
Tekst en vier vleugels
Hans van Manen (dans), Peter Pannekoek (cabaret), Soumaya Ahouaoui (toneel), Jaap van Zweden (muziek) en Simone Kleinsma (musical) spraken deze op tekst gezette hoop uit. Verder werd er samen gewerkt met danser Uri Eugenio (LeineRoebana) en een viertal pianisten: Hannes Minnaar, Yang Yang Cai, Helena Basilova en Iris Hond. Zij spelen op 4 vleugels een deel uit Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Regisseur van de video is Katja Akkerman.
Winactie
De sector belooft alvast 400 kaarten voor de bezoekers te reserveren. Als straks de deuren weer helemaal open gaan, maakt het publiek kans om 2 kaarten voor een voorstelling of concert te winnen. In een volle zaal, waarmee de belofte werkelijkheid wordt.
‘De belofte’ door Jan Beuving
‘Acteren is spelen met rook’, zei de grote acteur Han Bentz van de Berg ooit. En daarom is elke theatervoorstelling uniek: zodra het vervlogen is, komt dezelfde rook nooit meer terug. Geen applaus is ooit hetzelfde. Geen lach is gelijk. De zin die elke avond dezelfde woorden bevat, wordt geen twee keer eender uitgesproken. Nog nooit hebben twee noten precies even hard geklonken. De rook kringelt altijd anders.
Precies dat maakt een lege zaal zo magisch. Want kijk naar een lege zaal, en je droomt haar vol. Een lege zaal herbergt, net als een leeg voetbalveld, een belofte. De geur van een lege zaal is de geur van de toekomst. Je hoeft maar te wachten, en er komt iets moois.
Het afgelopen jaar waren onze zalen, noodgedwongen, leger dan ooit. En toch. Toch was het het jaar van de kunst. We herinneren ons allemaal de balkons waarop de Italianen Verdi zongen. Het we-zullen-doorgaan dat in Nederland aangeheven werd. Juist de kunst, die in de theaters zo weinig ruimte kreeg, heeft buiten de theaters ruimte gegeven. In huizen, in hoofden, in harten.
Onze deuren zijn al maanden op slot, of hoogstens op een kiertje geopend. De zalen zwijgen. Maar hoe langer een zaal leeg staat, hoe groter de belofte wordt die in haar woont. Straks, als we weer mogen, dan wordt alles ingelost. Hier wordt straks de kunst gemaakt die ons door de volgende crisis heen zal helpen. De zalen zijn nu misschien leeg, maar wel belofte-vol.
Wij zijn klaar om te spelen. wij wachten – met u – op de rook
