Het is ploeteren om zo losjes als Elephant voor de dag te komen. Na de gelauwerde doorbraakplaat Big Thing (2022) gaat de Rotterdamse indieband op de opvolger Shooting for the Moon (verwacht in september) het eigen cynisme te lijf met onweerstaanbare gitaarmelodieën, standvastige nonchalance en teksten die het routineuze net wat romantischer doen lijken. De zomerzon schijnt de vier vol op de neus en omarmen zullen ze het, want voor hen niets zo radicaal als rust en optimisme.

Met een uitverkochte clubtour, de nodige airplay en het predicaat ‘Veelbelovend Talent’ uit handen van de Volkskrant, 3voor12 en 3FM zou je gerust kunnen stellen dat het Elephant voor de wind gaat. Shooting for the Moon is dan ook een hoopvol album, waarvoor de band de hulp inschakelde van de Vlaamse singer-songwriter Meskerem Mees en producer Pablo van de Poel (DeWolff) maar met name putte uit de eigen magische viereenheid.

Lang waren ze alle vier vooral sidemen geweest in andermans projecten, nu hadden ze plots de hele speeltuin voor zichzelf. Hier spreekt een hechte groep die koste-wat-kost iets móóis wil maken – met de fluwelen handschoenen van Andy Shauf, het timide postuur van Teenage Fanclub en The Feelies en de huiselijke warmte van Wilco. Gaat dat zien!