Thuisblijven met.. Bien de Moor

Lege theaters, stille concertzalen: sinds donderdag 12 maart zitten de deuren op slot. In plaats van het publiek te vermaken met mooie, aangrijpende, grappige en ontroerende voorstellingen en concerten, zitten artiesten zoals bijna iedereen in thuisquarantaine. Hoe beleven zij de situatie?

“Ik ben in mijn appartement vlakbij Gent, met mijn hond en mijn kat. Ik hoop dat ik goed te verstaan ben, want er zijn tuinmannen in de weer. Door de stormen van laatst – de vorige natuurramp zullen we maar zeggen ­– waren de bomen in mijn tuin gevaarlijk schuin gewaaid. In deze wereld van stilte is het snerpende geluid van kettingzagen ineens als een monster weer naar binnen gevlogen.”

Vlak voor de première van jullie voorstelling Before/After werd plotseling alles afgeblazen. Was dat te bevatten?

“Het is absurd hoe het gegaan is. Wij zagen het natuurlijk al wel een beetje aankomen, maar we hoopten dat we nog net de première konden halen, of in elk geval de try-outs, maar helaas. We hebben maandenlang gerepeteerd, in onze bubbel. Ook een soort quarantaine. En dan heb je een enorme behoefte om wat je hebt gemaakt te toetsen aan een publiek.

Het gekke is dat veel elementen van wat er nu gebeurt, ook in het stuk zitten. Alleen al de titel, Before/After: er komt wellicht een wereld voor en na corona. De oudere vrouw, mijn personage, alleen in haar badkamer, teruggeworpen op zichzelf, zoals velen van ons nu, denkt na over wat haar leven betekent in het grote geheel. En, ook heel gek, een van de personages is een jager, die op pad gaat om een organisme te doden; een agressieve en dodelijke biologische vorm, die alles vernietigt wat geluid maakt. De jager verzint uiteindelijk hoe hij het organisme kan verslaan: door erin te kruipen. Het organisme voelt dat er iets in hem zit en probeert zichzelf binnenstebuiten te keren, daarbij maakt het geluid en het vernietigt zichzelf. Het is voor mij een metafoor voor de mens en de natuur, de mens die als enig zoogdier ter wereld zijn eigen biotoop vernietigt. Het komt nu allemaal aan de orde.”

Gaan we de voorstelling toch nog zien, later?

Er is ook het plan om een soort online tour te maken langs het hele ensemble van het NNT, met korte performances van de dansers en acteurs. Ik vind dat een spannende opgave; ik ben geen maker, ik ben echt een uitvoerend kunstenaar. Om vanuit mijzelf te moeten vertrekken is een uitdaging. Alleen zijn is geen enkel probleem voor me, maar als ik moet werken mis ik mijn collega’s, mis ik die veilige plek van de repetitieruimte waar alles kan en alles mag.”

Hoe kijk je momenteel naar de wereld?

“Het voelt als back to the past. Het is zo anders buiten, je hoort de wind ruisen, de vogels fluiten. Het landschap hierachter, met de knotwilgen, ziet er ineens uit als een schilderij van Brueghel, omdat er geen vliegtuiglijnen door de lucht lopen. Het is hallucinant en beangstigend wat er aan de hand is, ik hou mijn hart vast voor wat ons nog te wachten staat, maar het heeft ook iets moois. We zitten ineens allemaal als een monnik op ons kussen, we denken na over de wereld en voelen hoe de eenvoud van het leven kostbaar en genoeg kan zijn. Zullen we hierna solidairder zijn? Waarschijnlijk niet, de geschiedenis heeft geleerd dat we niets leren uit het verleden. Maar toch hoop ik dat mensen meer zorg zullen hebben voor elkaar, dat er meer middelen komen voor hen die ons verzorgen. Laten we de mooie kanten van deze crisis omarmen. En daarna weer elkaar.”