Kunst kan je van de sokken blazen
Welke rol speelt kunst en cultuur in uw leven? In een serie portretten, met prachtige foto’s van Ronald Lowijs, vertellen Groningers in deze Agenda wat theater, muziek, poëzie, een bezoek aan hun favoriete festival of een dagje museum voor hen betekent. En hoe het coronavirus ook hun leven soms totaal overhoop gooit.
Prof. Dr. Henk Verkade, kinderarts bij het Beatrix kinderziekenhuis
“Ik ben werkzaam als kinderarts maag-, darm- en leverziekten in het Beatrix Kinderziekenhuis in het UMCG. Daarnaast doe ik onderzoek. Ik ben geen Groninger van geboorte, maar heb de stad in mijn hart gesloten en woon er al vele jaren samen met mijn vrouw. Zij is net als ik als arts werkzaam in het UMCG. Binnen de kindergeneeskunde is de impact van corona gelukkig beperkt. Toch merk je ook bij ons de gevolgen. Met name de personeelsbezetting is voortdurend een issue. Onze verpleegkundigen worden uitgeleend aan de covid-afdeling, bij een verkoudheid moeten mensen eerst getest worden en er is een opvallend hoger ziekteverzuim. Niet eens zozeer omdat mensen daadwerkelijk corona hebben, maar je merkt dat het zorgt voor onrust en een grotere psychische belasting.
Wat kunst en cultuur betreft is het aanbod in Groningen enorm rijk en gevarieerd. Ieder voorjaar pakken wij de seizoensbrochure van SPOT erbij en kiezen we een stuk of tien voorstellingen en concerten. Dan staat het maar in onze agenda’s, want voor je het weet heb je weer allerlei andere verplichtingen. Zonder die brochure zouden we nog niet de helft zien van wat we nu doen. Onze voorkeur gaat uit naar toneel, dans en muziek. Vaak kiezen we iets wat we kennen, soms laten we ons verrassen. Het is een prachtige wereld om te ontdekken. Negen van de tien keer worden we van de sokken geblazen. Het concert van Ibrahim Maalouf in De Oosterpoort bijvoorbeeld: weergaloos!
Een goede theatervoorstelling kan je een leerzame spiegel voorhouden door een onderwerp vanuit een ander perspectief te belichten. Je daaraan blootstellen is heel verrijkend. De voorstelling Terror, over een straaljagerpiloot die terechtstaat na het neerschieten van een gekaapt vliegtuig en waarin het publiek in de rol van jury een oordeel moet vellen, was in dat opzichtindrukwekkend. En Bruno Vanden Broecke met zijn monologen Missie en Para, wat een acteur! Dat zijn avonden die je bijblijven. Het is ook een heerlijke manier om na een drukke dag je hoofd leeg te maken. Zo’n klassieke locatie als de Stadsschouwburg leent zich daar goed voor. Als je eenmaal zit ben je even helemaal los van alles. De situatie zoals die nu is, zalen die amper bezoekers mogen ontvangen of zelfs gesloten zijn, gaat me echt aan het hart. Ik voel compassie met de mensen die werkzaam zijn in de cultuursector en die in mijn beleving onevenredig hard getroffen worden. Cultuur staat niet bepaald bovenaan het lijstje prioriteiten, er lijken minder mogelijkheden te zijn dan voor andere sectoren. Daar schuilt een groot gevaar in. Even knijpen kan wel, maar als cultuurinstellingen echt omvallen, leidt dat tot enorme verschraling. Je raak iets waardevols kwijt en je moet maar afwachten of dat ooit terugkomt. Je hoeft niet alles mooi te vinden, maar het feit dat het bestaat, dat we elkaar kunnen verrijken met toneel, dans, muziek en noem maar op, dat moeten we koesteren.
Ik ben lid van de Oosterkerk, hier om de hoek van het UMCG. Ook daar hebben we ons moeten aanpassen. Van maximaal 250 bezoekers gingen we eerst terug naar 120, nu mogen er nog maar 30 aanwezig zijn. Het is een grote kerk, waar iedere week mensen genieten van wat ze horen en zien, misschien in dat opzicht een beetje vergelijkbaar met de Stadsschouwburg. Toch is, hoe gek het ook klinkt, dertig bezoekers beter dan helemaal geen. Ook op kleine schaal kun je verbinding scheppen. We zullen de komende tijd als samenleving met z’n allen moeten kijken wat er mogelijk is. En elkaar daarbij helpen.”
