Het jaar van Guy Weizman en Roni Haver

Voor Guy Weizman en Roni Haver – artistiek leiders van NITE en Club Guy & Roni – was 2025 een jaar van hoogtepunten. De NITE-productie Nachtwacht werd geselecteerd voor het Theater Festival als een van de beste voorstellingen van het seizoen, Club Guy & Roni maakte samen met Australian Dance Collective en Boris Acket het indringende Bad Nature en tijdens de Nederlands Dansdagen wonnen Haver en Weizman de Gouden Zwaan, een oeuvreprijs voor choreografen die een grote en unieke bijdrage hebben geleverd aan de Nederlandse dans. Hoe kijken ze zelf terug op dit bewogen jaar?

Guy Weizman: “Het was professioneel gezien een ongelofelijk mooi, superintensief en gek jaar. Nachtwacht is een van de ontroerendste voorstellingen die we ooit hebben gemaakt. Het was mooi om te merken dat een productie die voortkwam uit onze persoonlijke ervaringen zo breed gedragen werd door het publiek. Ouderdom, sterven en afscheid zijn thema’s waarmee iedereen te maken krijgt, maar als het je overkomt denk je vaak dat je alleen staat met je pijn. Tijdens de voorstelling voelde de hele zaal, in elk geval voor even, dat dat niet zo is.

Een van de mooiste reacties kreeg hoofdrolspeler Jack Wouterse. Zijn rol vergde veel van hem, dus na afloop van de voorstelling vertrok hij altijd meteen naar huis. Op een avond wilde hij net wegrijden, toen een vrouw op zijn auto bonsde. Hij deed zijn raampje naar beneden en ze zei: “Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder. We hadden een hele ingewikkelde relatie, er was altijd ruzie. En toen is ze plotseling overleden. Door al dat gedoe tussen ons heb ik nooit de kans gehad om te zeggen dat ik van haar hou. Maar vanavond heb ik het cirkeltje rond kunnen maken, ik kan er nu vrede mee hebben, daar wil ik jullie voor bedanken.”

Als ik zoiets hoor weet ik waarom ik theater maak. Dat geldt voor het hele team: als het ons lukt om het publiek een beetje troost en compassie te bieden, dan is ons werk geslaagd.”

Jullie wonnen onlangs de Gouden Zwaan. Wat betekent die prijs voor jullie?
“Heel veel. De avond van het gala was heel emotioneel. Roni en ik waren goed voorbereid, we wisten precies wat we moesten doen: wachten in de coulissen tot ons filmpje was vertoond en daarna het toneel opkomen. Maar waar we niet op voorbereid waren was het juryrapport. Toen dat werd voorgelezen barstten we allebei in tranen uit. Het was zo geweldig om te horen dat waar wij al die jaren al mee bezig zijn wordt begrepen. Dat mensen snappen waar onze Human Odyssey over gaat en wat onze kijk op diversiteit is. En dat we hier al heel lang mee bezig zijn, lang voordat het een hip woord was. Er werden prachtige dingen gezegd over onze dansers en over de inclusieve cultuur van ons gezelschap, we voelden ons helemaal ondergedompeld in liefde. Het was ook heel bijzonder om ten overstaan van de zaal ons hele team te mogen bedanken.”

Jullie leven en werken al heel lang samen, hoe bewaken jullie de balans? En waar vinden jullie rust en inspiratie?
“We houden heel erg van de warme bubbel van ons werk en van ons leven en onze familie. We hoeven nooit te zoeken naar balans, die is er gewoon. Roni en ik zijn veel op reis en wat we dan graag doen is samen door de stad lopen. Momenteel zijn we aan het werk in Hamburg en gisteren, op onze vrije dag, hebben we zeven uur door de stad gedwaald. Kleine cafeetjes en winkeltjes bezoeken, gebouwen bekijken, de cultuur van de stad opsnuiven, dat is voor ons allebei ontspanning.

Ik kan me ook urenlang verliezen in een boekenwinkel, tussen al die kennis die daar ligt. Alleen al het lezen van de titels en flapteksten geeft me inspiratie. Ik koop ook altijd iets; in boekwinkels geef ik standaard te veel geld uit. We halen ook inspiratie uit andere clichés, zoals musea en films. Maar soms kan er ook te veel input zijn; mijn creativiteit wordt pas echt wakker als ik me ga vervelen. Dus zoeken we ook graag de stilte van de natuur op, om ruimte te maken voor leegte waaruit iets kan ontstaan.”

Waren er naast de hoogtepunten ook dieptepunten?
“Elke dag heeft een hoogtepunt en een dieptepunt. Ik ben geloof ik iemand die niet zo lang blijft hangen in dieptepunten, dus ik kan niet eens iets verzinnen. Behalve dan de wereld om ons heen, dat is een dieptepunt. De ontwikkelingen zijn supereng. Het is donker, er gebeuren verschrikkelijke dingen.”

Waar komt jullie drive vandaan om voortdurend te blijven vernieuwen en grote thema’s te onderzoeken?
“Onze drive komt voornamelijk voort uit frustratie over de wereld, over hoe mensen van elkaar vervreemden en steeds meer tegenover elkaar komen te staan. Wat wij met onze kunst proberen te doen is empathie aanwakkeren, de dialoog stimuleren en saamhorigheid creëren bij wat wij het vreedzame midden noemen; de tachtig procent van de mensen die in harmonie wil samenleven. Dat is wat ons drijft: de wereld mooier willen maken.

Momenteel werken jullie samen met het Thalia Theater in Hamburg aan Hope. Kan je iets over die voorstelling vertellen?
“Het gaat over een groep mensen die de wanhoop wil bestrijden. Het wordt een heel fysieke, chaotische, poëtische en grappige voorstelling, waarin de performers de ineenstorting van structuren belichamen, maar ook de onverwoestbare kracht van hoop.

Hoop is het ding met veren, naar het gedicht van Emily Dickinson, waarin hoop wordt verbeeld als een vogel in je ziel, die zich niet laat kooien en blijft zingen, ook als er geen woorden meer zijn. We willen met deze voorstelling laten zien dat hoop een spier is die je kunt trainen. En dat we niet moeten wachten met hopen tot alles vernietigd is. Zelfs één seconde voordat alles naar de klote gaat, kan er nog een weg gevonden worden naar iets hoopvols en positiefs.”

Wat hoop je dat het komende jaar gaat brengen? Op professioneel vlak en voor de wereld?
“Het laatste deel van die vraag beantwoord ik maar zoals een miss in een missverkiezing: we hopen op rust en vrede in de wereld. En wat werk betreft hoop ik dat we die ene voorstelling gaan maken die de wereld gaat fixen. Dat klinkt veel te pretentieus en megalomaan, maar het is echt onze droom om een manier te vinden om de harten van mensen zachter te maken, zodat ze beter naar elkaar gaan luisteren en het perspectief van de ander proberen te begrijpen, ook al zijn ze het niet met elkaar eens.”