Nederlands Dans Theater 2
Now here, Now always
"Geraffineerd, met gevoel voor humor" (de Volkskrant ★★★★)
A triple bill evoking a virtuosity of expression from the dancers
Het drieluik Now here, Now always met werk van Marco Goecke, Alexander Ekman en Andrew Skeels vraagt het uiterste aan virtuositeit en expressie van de jonge topdansers van Nederlands Dans Theater 2. Ze worden live begeleid door muzikanten van Het Balletorkest.
Marco Goecke
De opener The Big Crying (2021) is misschien wel het persoonlijkste werk van Marco Goecke. De Duitse choreograaf begon in de herfst van 2020 aan het ballet, kort na de dood van zijn vader. De bewegingstaal is hoekig, pulserend en explosief en gezet op muziek van Tori Amos: onrustige armbewegingen vangen de onpeilbare emotie van rouw.
Andrew Skeels
Geïnspireerd door Johannes Brahms’ Alto Rhapsody en Winter Journey in the Harz van Johann Wolfgang von Goethe, is Brocken Spectre, een intieme reflectie op verdriet, transcendentie en de paradox van de menselijke ervaring.
Alexander Ekman
De Zweedse choreograaf Alexander Ekman daagt het publiek met Cacti (2010) op amusante wijze uit om na te denken over moderne dans als hogere kunstvorm. Zestien dansers staan gevangen op enorme tegels, terwijl ze rennen, vallen, kronkelen en proberen te ontsnappen aan hun onzichtbare gevangenissen, op muziek van Haydn, Beethoven en Schubert.
“Prachtig hoe Goecke hier een onpeilbare emotie van verse rouw versus onhandig medeleven vangt. Je hoeft het niet erin te lezen. Je kunt ook gewoon genieten van dit spervuur aan verkrampte, hoekige, roffelende bewegingenexplosies.”
– De Volkskrant ★★★★★ (over The Big Crying, Marco Goecke)
“Onnavolgbaar zijn de groepsstukken waarin spatgelijke synchroonbewegingen associaties oproepen met hortende, stotende en net wat te snel afgespeelde zwijgende films.”
– Parool (over The Big Crying, Marco Goecke)
“Zelfs bij al die emoties valt het op hoe meesterlijk Goecke het grote ensemble van negentien dansers regisseert in een naadloze aaneenschakeling van grotere en kleinere formaties… een genot om naar te kijken.”
– NRC ★★★★ (over The Big Crying, Marco Goecke)
“In een speelse, humoristische choreografie van Alexander Ekman is Cacti een prikkelende en spannende performance”
– Theaterkrant (over Cacti van Alexander Ekman)
“In Cacti levert de jonge Zweedse choreograaf Alexander Ekman … hilarisch commentaar op het intellectuele gehalte van dans als Hoge Kunst. Dat doet hij geraffineerd, met gevoel voor humor, tempo, muziek, energie en totaalbeeld.”
– de Volkskrant ★★★★ (over Cacti van Alexander Ekman)
Now here, Now always, a triple bill evoking a virtuosity of expression from the dancers of NDT 2, features work by long-time NDT-collaborators Marco Goecke and Alexander Ekman and Andrew Skeels.
Marco Goecke
The Big Crying might be Marco Goecke’s most personal work that begun in the Autumn 2020, shortly after the death of the choreographer’s father. The movement language is angular, drumming and explosive in an overwhelming crossfire to the songs by Tori Amos; nervous, trembling arm movements like fluttering butterfly wings capture the unfathomable emotion of mourning.
Alexander Ekman
With Cacti Ekman amusingly challenges the audience to reflect on modern dance as a higher art form and offers a comment on the experience of what can be labelled as ‘high art’. Sixteen dancers stand trapped on oversized scrabble tiles, as they run, fall, writhe, and try to escape their invisible prisons, only to eventually each acquire a cactus. What does it all mean? Cacti is a gleeful parody of art’s greater excesses. A string quartet situated on stage performs music by Joseph Haydn, Ludwig van Beethoven, and Franz Schubert, while the dancers become the instruments of the quartet, resulting in a rhythmical ensemble. Cacti was nominated for a Zwaan Award for ‘most impressive dance production’.
Andrew Skeels
Inspired by Johannes Brahms’ Alto Rhapsody and Winter Journey in the Harz by Johann Wolfgang von Goethe, Brocken Spectre, with an original composition by Julien Tarride, is an intimate reflection on grief, transcendence, and the paradox of the human experience.
