WAT WE DOEN, George & Eran, ICK
Hoe ik talent voor het leven kreeg
Een grootse, theatrale ontmoeting van verschillende werelden
In 2016 verscheen het veelgeprezen boek Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi. Het boek geeft een indringend én humoristisch beeld van het leven en het eindeloze wachten in een azc. Acteurs, musici en vijftig statushouders brengen dit verhaal nu voor het eerst op het toneel en geven het publiek een unieke inkijk in de levens van mensen die in een azc wonen en werken en die soms hopeloos verstrikt raken in het systeem.
Rauw en grappig beeld van het asielbeleid
In de voorstelling volgen we Semmier Kariem, een jongeman die asiel aanvraagt en droomt van een nieuw leven in een nieuw land. Het azc waar hij woont wordt voor hem een bijna magisch dorp van waaruit hij Nederland vanaf de zijlijn bestudeert. De voorstelling schetst een rauw en verrassend grappig beeld van ons asielbeleid en daarmee van de Nederlandse samenleving.
Theater, dans en live-muziek
De gezelschappen WAT WE DOEN, het Amsterdams Andalusisch Orkest, George & Eran Producties en ICK Amsterdam hebben voor de theaterproductie van Hoe ik talent voor het leven kreeg hun kracht, kunde en kwaliteiten gebundeld. Zij zetten het azc op het toneel neer als een dorp met eigen wetten en regels. Samen met vijftig spelers met een vluchtverleden – die elk het verhaal van Semmier Kariem op hun manier aan den lijve hebben ondervonden – vertellen zij dit verhaal van Rodaan Al Galidi in het theater.
“De onbarmhartige feiten mogen dan bekend zijn, aan de emotionele lading van deze geïnspireerde voorstelling ontkom je niet.”
NRC ★★★★
“Dans, tekst, muziek en beweging vloeien moeiteloos samen in het soepel vertelde verhaal van Kariem en anderen uit het asielzoekerscentrum.”
Scènes ★★★★
“Duidelijke verhaallijnen, een paar stevige spelers en de inbreng van de fraaie ICK-choreografie zorgen ervoor dat de onzekerheid en het gevoel onderdeel te zijn van een grauwe, wachtende massa, bijna tastbaar wordt.”
De Volkskrant
‘Vanaf het moment dat ik het AZC binnenging, zag ik gezichten met een uitdrukking die ik niet eerder had gezien. (…) Iets wat niet leek op zwaar verdriet, niet op een dodelijke ziekte of op afschuwelijke angst. Iets wat nergens op lijkt. Pas na jaren begreep ik wat het was: het wachten.’ – Uit het boek Hoe ik talent voor het leven kreegvan Rodaan Al Galidi