Antonin Rioche / Korzo & Nederlands Dans Theater
Glitter
De getalenteerde Antonin Rioche verlegt graag de grenzen tussen kunstvormen als film, dans en theater. In zijn werk legt hij op persoonlijke wijze de vinger op zere plekken van ons moderne leven.
Liefde, roem en erkenning
Glitter, zijn eerste avondvullende voorstelling, gaat over liefde, roem en erkenning. Hij lonkt in zijn choreografie naar de kindertijd, waarin alles nog mogelijk lijkt. Het werk wordt voortgestuwd door een melancholische glimp naar verloren momenten. De cast belichaamt, met een zweem van humor, intieme herinneringen aan dromen die achter ons liggen. In Glitter lonkt het sterrendom, als schril contrast met de realiteit. In een flirt met tragische burlesk worden we meegenomen naar dat wat we allemaal herkennen: de illusie van grootsheid.
“Choreograaf en dansfilmaker Antonin Rioche maakte indruk met zijn première van Glitter, waarin vier ervaren performers spannend jongleerden met hun haat-liefdeverhouding tegenover roem, schijnwerpers, bewondering en staande ovaties.”
– de Volkskrant
“Antonin Rioche koos een sterk kwartet dat zich al dansend, sprekend en zingend uitte over de zucht naar roem. De in Berlijn wonende singer-songwriter Finn Ronsdorf ontpopte zich gaandeweg als echte ster.”
– Het Parool
“In Grace Lyell en ex-NDT’ers Toon Lobach en Ève-Marie Dalcourt heeft hij heerlijke performers gevonden, hyper-expressief en lekker geëxalteerd. In de teksten van singer-songwriter Finn Ronsdorf mengen droom en realiteit zich, illusie en schone schijn vormen de hoofdmoot in de solo’s van de drie dansers.”
– NRC
choreografie en concept: Antonin Rioche | performers: Ève-Marie Dalcourt, Toon Lobach, Grace Lyell e.a. | componist en songwriter: Finn Ronsdorf | toneelbeeld: Antonin Rioche | lichtontwerp: Loes Schakenbos | stylist: Jan-Jan Van Essche | geluidsontwerp: Jorg Schellekens
Glitter is a choreographed composition about love, fame and recognition. It lures us into our childhood in which everything is still possible and dreams have not yet vanished. A melancholic glimpse into lost moments propels the work forward.
“The real paradises are the paradise we lost” said Proust. With a hint of humour, the cast of performers embodies intimate memories of dreams that have long been behind us. In Glitter, stardom beckons and puts it in sharp contract with reality. Flirting with tragic burlesque, they take us to what we all recognize: the illusion of greatness that enchants us all.
