Interview met Annelie

Wie op Spotify weleens luistert naar playlists als Calm & Focused en Atmospheric Piano heeft de muziek van pianiste Annelie zeker voorbij horen komen. Nummers als In en Lost vonden hun weg naar miljoenen luisteraars. Zelf noemt Annelie– sinds 2013 toetsenist en zangeres bij de band Eefje de Visser – het verstilde, instrumentale popmuziek. Op dinsdag 5 april komt ze naar De Oosterpoort om je mee te voeren met de prachtige melodieën van haar vorig jaar verschenen tweede album Hertz en haar debuut After Midnight uit 2018. Ze speelde met Jacqueline Govaert en is al bijna tien jaar vaste waarde in de band van Eefje de Visser.

Wanneer ontstond bij jou de wens om ook als soloartiest albums te maken en op te treden?

“Ik schrijf al sinds mijn puberteit eigen liedjes. Vaak  met zang erbij, maar ik vond de teksten nooit goed genoeg, dus bleef het op de achtergrond. Ik vind het heel fijn om in een band te spelen, onderdeel te zijn van een gezelschap, maar ik heb ook altijd een grote liefde voor instrumentale muziek gehad. Melodisch kan ik daar heel veel in kwijt. Daar wilde ik wat mee doen.”

Jouw muziek wordt soms betiteld als neoklassiek, een label dat ook vaak op artiesten als Joep Beving, Ludovico Einaudi en Nils Frahm wordt geplakt. Of voel jij je toch meer thuis in de hoek van de popmuziek?

“Ik vind het lastig om in hokjes te denken als het over muziek gaat. Zelf omschrijf ik wat ik doe als verstilde, instrumentale popmuziek. Neoklassiek is zo’n brede, veelgebruikte verzamelnaam, daar kan ik niet zoveel mee. Ik vind mijn muziek ook niet heel erg klassiek. Het zijn liedjes die zich niet aan je opdringen, maar waarin je als luisteraar je eigen weg kan vinden. Ik vind het ook heel prettig als iedere noot er toe doet. Als er ruimte is voor melodie en misschien wel voor een bepaalde melancholie.”

Hoe ontstaan jouw nummers? Schrijf je vanuit een bepaalde gemoedstoestand?

“De nummers waar ik uiteindelijk wat mee doe, komen vaak vanuit het niets. Meestal ontstaan ze als ik iets anders aan het uitproberen ben, daar even afstand van neem, en dan ineens gebeurt iets waar ik heel blij van word. Dat heeft niet met een bepaalde gemoedstoestand te maken. Ik kan heel goed in mijn vel zitten terwijl ik een melancholisch nummer schrijf. De liedjes van Hertz zijn ontstaan in een hele hectische periode. Ik ging trouwen, had net een huis gekocht, zat midden ineen verbouwing waar geen eind aan leek te komen, moest drie keer verhuizen in een korte periode, er was gewoon veel reuring om mij heen. Op zo’n moment kan ik achter de piano mijn rust vinden.”

De twaalf liedjes op Hertz heb je opgenomen in de gelijknamige zaal van TivoliVredenburg. Waarom daar?

“Ik had daar eerder op een upright piano gespeeld en die vond ik heel mooi klinken. Dus heb ik gevraagd of ik de zaal als studio kon gebruiken. Ik heb het album in twee dagen opgenomen in een verder lege zaal: zes liedjes in april en zes een maand later in mei.”

Hertz verscheen in maart 2021, maar in plaats van concerten geven viel alles opnieuw stil. Hoe was dat voor jou?

“Ja dat was wel heel erg jammer. Ik heb afgelopen najaar nog wat concerten in België kunnen doen, daar was alles – anders dan bij ons – gewoon open. Ik ben echt heel blij dat ik mijn muziek nu eindelijk ook in Nederland weer live kan laten horen.” In een eerder interview vertelde je dat Tori Amos een belangrijke inspiratiebron was toen jij begon met pianospelen.
“Als tiener was zij een heel groot voorbeeld. Hoe de liedjes melodisch in elkaar zitten, haar stem en de stormachtige dynamiek waarmee Tori speelt, spraken mij direct aan. Door te luisteren naar albums als Little Earthquakes en Under The Pink ben ik zelf gaan spelen. Op Hertz staat ook een nummer dat naar haar is vernoemd: Amos.”

Waar luister jij eigenlijk naar als je thuis bent of in de auto zit?

“Dat kan heel uiteenlopend zijn. Artiesten als Bon Iver en Sufjan Stevens vind ik fantastisch, maar ik kan net zo goed gegrepen worden door een toffe popsong op de radio.”

Hoe vind je het om straks alleen het podium op te gaan in plaats van met een band?

“Ik geniet van de afwisseling: spelen met een band, maar ook mijn eigen ding kunnen doen. Hoewel solo op een bepaalde manier ook pittig kan zijn. Ik zit toch anderhalf uur in een vibe die ik met niemand anders op het podium kan delen. Hoewel ik natuurlijk hoop dat ik het publiek kan meenemen in die bubbel en mensen zo kan onderdompelen in de rust en subtiliteit van mijn muziek.”

En dan op 21 juni weer terug naar De Oosterpoort met de band van Eefje de Visser.

“Nou nee, dan speelt er een invaller voor mij mee. Ik ben zwanger en ben in juni uitgerekend.”