Column: Heimelijk pleziertje
Door Sylvia Brouwer, theatermarketeer bij SPOT Groningen,
Wat is jouw guilty pleasure? Ik vind dit een merkwaardige vraag. Het gaat dan om muziek die je eigenlijk niet mooi of leuk hoort te vinden, omdat het niet getuigt van goede smaak. Wiens goede smaak is mij een raadsel. Beetje raar principe. Een heimelijk pleziertje. Je voelt je schuldig dat je ergens van geniet, maar ook weer niet zo erg dat je het niet durft te delen. Schamen doe je openlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik mij moet schamen of niet. Mijn muzieksmaak wappert alle kanten op. Al naar gelang mijn stemming of de locatie waar ik mij bevind. Als een kameleon pas ik mij aan. In een voetbalstadion kan ik me helemaal laten gaan op een stevige housebeat. Je staat ook raar te kijken als het hele legioen opeens de Matthaüs Passion inzet. Al lijkt me dat wel weer een mooi beeld.
Stofzuigen doe ik het liefst met De Berini’s, ABBA of Dolly Parton. En ik kan erg genieten van Nederlandse en Duitse levensliederen. Met een drankje te veel op worden André Hazes en Frans Bauer mijn beste vrienden. De Macarena dans ik met gemak mee.
Is iets een guilty pleasure als mensen in je omgeving gek van je worden? Met twee pubers in mijn buurt hoef ik daar sowieso geen enkele moeite voor te doen. Wat voor de één een guilty pleasure is, is voor de ander volstrekt normaal. Ik ga graag op zoek naar verschillende versies van Mack the Knife of van Willkommen uit de musical cabaret. Moet het schaamrood mij op de kaken staan?
Guilty pleasures zijn bovendien nogal tijdgebonden. Ik herinner me een periode dat je er niet voor uit mocht komen ABBA, Dolly Parton of Wham leuk te vinden. Of kan dat nog steeds niet? De speciale guilty pleasures-festivals schieten als paddenstoelen uit de grond. Opvallend vaak met acts die populair waren in de jaren ‘90. Moet je je schamen als je in die tijd bent opgegroeid?
Ik kom er niet uit. Het gaat erom dat muziek je gelukkig, vrolijk, boos of verdrietig maakt. Dat het je raakt. Slechte smaak of niet. Ik ben inmiddels op een leeftijd dat ik mij überhaupt niet meer zo snel schaam. Ik bepaal zelf wel wat ik leuk vind. Ik ben onschuldig tot het tegendeel is bewezen.
