Sanne Wallis de Vries en Frédérique Spigt over In Natura

Ze vormen een wonderlijke combinatie op het toneel: Sanne Wallis de Vries en Frédérique Spigt. Beide zijn niet onder één noemer te vangen: Wallis de Vries is cabaretière, theatermaker, musicalster en actrice, Spigt is zangeres, liedschrijver, dichter en kunstschilder. In hun voorstelling In Natura verhouden ‘Fré en Sanne’ zich tot elkaar in de setting van een woonkamer. Ze bespreken het leven, ontleden hun vriendschap en hun verschillen, voeren discussies en maken muziek. Is het cabaret? Nee. Is het een toneelstuk? Nee. Maar wat is het wel?

Wallis de Vries: “Dat weten we zelf eigenlijk ook niet precies. Ik wil niet zeggen dat we een nieuw genre hebben uitgevonden, maar we hebben wel echt iets raars gemaakt. Iemand zei laatst na een try-out: ‘Geen idee waar ik naar heb zitten kijken, maar ik vond het heel mooi.’” Spigt: “Het is een soort absurdistisch theater. Een palet van emoties, schoonheid, gekte en humor. Er is veel te lachen, er is veel te luisteren en het zet aan tot denken – volgens mij is dat altijd goed.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Wallis de Vries: “Het begon eigenlijk op Twitter, dat tegenwoordig X heet. We sloegen altijd heel erg aan op elkaars tweets en daar is een vriendschap uit ontstaan. Ik was al fan van haar; ze is een geweldige kunstenaar en een ontzettend leuke vrouw en een hartstikke goede zangeres. En toen bleek dat ze ook fan was van mij.” Spigt: “Ja, terwijl ik dus eigenlijk helemaal niet zo van stand-up comedy en cabaret en dergelijke hou. Maar Sanne is een unicum, zij onderscheidt zich voor mij enorm van de rest, ze heeft een stijl die niemand heeft.”

En hoe ontstond het idee om samen deze voorstelling te maken?
Wallis de Vries: “Ik ging wel eens bij Fré eten in Rotterdam. Ik bleef dan ook altijd slapen, omdat ik te veel gedronken had om nog naar huis te kunnen rijden. Op die avonden hadden we steeds zo’n pret over van alles! En verschrikkelijke discussies ook. We willen allebei altijd het laatste woord.” Spigt: “Ik vond al snel: hier moeten we het podium mee op.” Wallis de Vries: “Ik heb dat plan letterlijk jarenlang afgehouden. Omdat ik dacht: wij vinden het zelf heel grappig, maar vinden andere mensen dat ook? Particuliere pret is nog lang geen voorstelling. Ik ben wat dat betreft ook echt best streng in de leer. Het is mijn vak en daarnaast ben ik stand-up comedy-juf op de theaterschool, ik heb een sterke mening over wat wel en geen humor is voor op de planken. Maar goed, op een bepaald moment heb ik op zo’n avond gezegd: ‘Oké, we gaan die voorstelling maken.’ Ik dacht het wordt een beetje paradeachtig, een half uurtje, zonder al te veel pretentie. Maar nee, Fré wilde een echte theatertour. Het was in het begin nog wel wennen; ik werk altijd heel planmatig; ik wil een schema, ik wil productievergaderingen. Fré werkt veel intuïtiever en autonomer. Dat levert goede dingen op, maar het was ook wel eens lastig.”

Werken jullie met een script of is het improvisatie?
Spigt: “Met een script; we hebben samen de tekst geschreven. Ik vind het nog best een beetje griezelig om van zo’n vast script te spelen. Je bent van elkaar afhankelijk en je wilt de ander niet teleurstellen. Als je de laatste woorden van een zin niet hebt, kan de ander er niet op inhaken; het werkt allemaal nogal precies met dat toneel. Improviseren kan wel een klein beetje, maar je moet daarmee voorzichtig zijn, je hebt een verantwoordelijkheid naar elkaar.”

Jullie worden geregisseerd door Titus Tiel Groenestege. Hoe is het om met hem te werken?
Wallis de Vries: “Ik vind hem ontzettend prettig. Hij laat ons heel erg in onze waarde. Soms dacht ik wel eens: Titus, je mag wel iets meer voor ons uitlopen en aanwijzingen geven in plaats van ons alleen maar te volgen. Pas op het allerlaatst begon hij gas te geven, toen kregen we ineens nog allemaal notities en mails en huiswerk. Maar dat heeft achteraf heel goed gewerkt.”

Is het gelukt om die sfeer van de keukentafel te behouden?
Wallis de Vries: “Ja, dat lukte steeds beter, zeker toen we niet meer met de tekst in onze hand repeteerden. Maar die sfeer is er eigenlijk altijd, als wij samen zijn. Gisteren gingen we nog even een dialoog oefenen voor aanvang en toen moesten we zo vreselijk lachen om onze eigen tekst. Het is maar goed dat niemand dit ziet, dacht ik, want het is echt verschrikkelijk hoe grappig wij onszelf vinden. In de kleedkamerspiegel zag ik Fré ook helemaal stuk gaan, met de tranen over haar wangen. Toen dacht ik: wat heerlijk om zo met een vriendin op tour te zijn.”

Op de poster zijn jullie een alpaca en een vleerhond. Zijn dat jullie ‘spirit animals’?
Wallis de Vries: “Ja, een beetje vanuit de theorie dat iedereen in wezen een dier is. Fré is een ontzettend nachtdier, of was dat vroeger in elk geval. Ze houdt heel erg van zwart en van vogels en vleermuizen. Ik ben veel meer van de vierpotige dieren met een vacht, van de knuffelbare wezens.” Spigt: “Ik wil me net als een vleerhond eigenlijk het liefst verstoppen in het donker. Sanne is een weidedier, ze kijkt met een brede blik de wereld in.” Wallis de Vries: “We zijn heel verschillend, als iemand ons ergens mee confronteert bijvoorbeeld, dan gaat Fré er vol in en doe ik juist een stapje achteruit. Maar we vinden elkaar in het kunstenaarschap en de humor. Daarin lijken we weer heel erg op elkaar.”

Er zit ook muziek in de voorstelling?
Spigt: “Ja, want dat is natuurlijk mijn core business. Ik heb muziek geschreven bij een aantal scènes en ik zing ook drie nummers van mijn nieuwe album Dood, hoop & liefde. Het is een album in boekvorm, met negen schilderijen, negen tekeningen en negen songteksten met QR-codes naar Spotify. Op de een of andere manier matcht dat album heel goed met dit stuk, ik ga dus ook proberen het boekje aan de zaal te verkopen.” Wallis de Vries: “En ik speel de bas. Ik heb leren bassen voor deze voorstelling.”

Waarom moeten mensen naar In Natura komen kijken?
Wallis de Vries: “Nou, als je fan bent van Fré, of van mij, dan kom je ontzettend aan je trekken, je gaat echt een goeie avond hebben. En als je geen fan bent, of ons nog niet zo goed kent, dan moet je ook komen. Want je gaat nooit meer zoiets zien.”