Sam Baker groeide op in Itasca, Texas, een dorpje net buiten Dallas. Zijn moeder speelde orgel in de kerk en zijn vader luisterde naar blueslegendes als Lightnin’ Hopkins, Brownie McGee en Sonny Terry. Een van de eerste platen die Sam hoorde als kind en enorm aansprak was er een van Johnny Cash, “Ride This Train”, met name de verhalende manier van zingen, dat is waar het bij Sam Baker om gaat. Zijn rasperige bijna gesproken stijl van zingen is karakteristiek, daardoor komen zijn teksten dubbel zo hard aan. De poëtische, zorgvuldige verwoorde observeringen over schoonheid, complexiteit en tragedies hebben grote raakvlakken met Texaanse collega’s als Townes Van Zandt, Guy Clark en John Prine.

Zijn stijl is zeer beïnvloed door de beperkingen waarmee hij heeft moeten leren leven nadat hij ternauwernood een bomaanslag overleefde op de trein waarin hij zat, op het Lichtend pad in Peru. Hij was de enige in zijn coupé die het overleefde maar raakte wel zwaargewond: een doorboorde dijbeenslagader, een verbrijzelde linkerhand (die hem dwong linkshandig gitaar te leren spelen) en gescheurde trommelvliezen. In verschillende van zijn liedjes verhaalt hij over deze aanslag, bijvoorbeeld in Steel op Mercy in Broken Fingers op Pretty World. Zijn liedjes weten vaak mensen tot tranen te roeren en laten je zeker niet onbekommerd.

Zijn drieluik Mercy, Pretty World en Cotton, kregen veel aandacht in de media en eindigde zeer hoog in eindejaarslijsten en ook zijn optreden in VPRO TV Programma Vrije Geluiden maakte zeer veel indruk. Zijn laatste album Say Grace stond 2 maanden lang op nummer 1 van de Euro Americana Chart en werd zeel lovend ontvangen. In de zomer van 2017 verscheen zijn laatste album Land Of Doubt, een album vol spanning en suspense waarmee hij muzikaal ook weer een iets ander pad inslaat en de elektrische gitaar ter hand neemt. In 2020 verscheen zijn “Horses & Stars” een album met bijzonder live opnames van Sam Baker.