Rhythm & Blues Night
Kaartverkoop: kassa De Oosterpoort, Tromspingel 27 (ma t/m za: 12.00 tot 18.00 uur) & website De Oosterpoort, Plato en ticketmaster.nl.
Public Express
Achtung deutsche Musikfans! Am 3. Mai wird die Rythm Blues Night 2014 als Festival-Event zelebriert.
Tipp: Die Anreise aus Bremen, Oldenburg und Apen/Remels erfolgt bequem, günstig und zuverlässig mit Publicexpress. Der Nachtbus um 2.15 Uhr ab Groningen fährt euch auch nach der Veranstaltung sicher wieder nach Hause! Buche dein Busticket online unter www.publicexpress.de.
U betaalt per ticket € 3,10 servicekosten. Dit bedrag wordt in het bestelproces toegevoegd.
Voor meer informatie: Rhythm & Blues Night website
De Rhythm & Blues Night brengt al bijna een kwart eeuw toppers uit de internationale blues, roots en rhythm ‘n’ blues onder één dak. Op zaterdag 3 mei staat er weer een flink aantal (inter)nationale acts – grote namen en veelbelovende nieuwkomers – op de planken in De Oosterpoort. De line up is compleet:
The Tedeschi-Trucks Band
Susan Tedeschi en Derek Trucks besloten ruim drie jaar geleden om hun eigen bands vaarwel te zeggen. Met The Tedeschi-Trucks Band pakken ze uit. De band gebruikt blues als hoofdingrediënt, maar vleugjes southern soul, rock en jazz zijn duidelijk terug te horen in het geluid van dit maar liefst tienkoppige collectief. Met Trucks als fenomenaal gitarist en Tedeschi als uitmuntend vocaliste/gitariste gooit de band meteen hoge ogen. Niet voor niets won het debuutalbum ‘Revelator’ uit 2011 direct een Grammy voor Best Blues Album.
Pokey LaFarge
De Amerikaanse rootszanger Pokey LaFarge is muzikant, songwriter, bandleider, entertainer en innovator. Dat hij graag naar Groningen komt is wel duidelijk: hij stond al meerdere keren in De Oosterpoort, waaronder tijdens de Rhythm & Blues Night 2012. Hij brengt een aanstekelijke mix van ragtime, oude swing, blues en country. In juni verscheen zijn laatste album: ‘Pokey LaFarge’. Het album werd geproduceerd door Ketch Secor van Old Crow Medicine Show en uitgebracht op Jack White’s label Third Man Records.
Jonny Lang
Op zijn zestiende brak deze singer-songwriter door met het album ‘Lie To Me’. Met zijn mix van blues, rock en gospel sleepte hij al een Grammy in de wacht voor ‘Turn Around’ en hij deelde het podium met namen als The Rolling Stones, B.B. King, Aerosmith, Sting en Buddy Guy. Hij heeft zich jaren gestort op zijn gezinsleven, maar dit jaar verscheen dan toch het nieuwe album ‘Fight For My Soul’. Dit album werd onlangs genoemd in het blad Back To The Roots. Nog steeds prachtige bluesrock, maar de soul en gospel zijn nog duidelijker te horen in Lang’s stemgeluid en gitaarspel.
Band of Heathens
Sinds de oprichting in 2005 bouwt Band of Heathens gestaag aan een uitmuntende live reputatie. Niet voor niets worden de heren “one of America’s hardest-working touring acts” genoemd. Hun thuisbasis is Austin, Texas, en daar hebben ze al een zeer loyale fanbase opgebouwd met hun rock ’n roll, die doorspekt is met flinke scheuten southernrock, swampblues en soul.
The Sonics
The Sonics worden gezien als een van de grondleggers van de garagerock. Catchy refreintjes, zwaar overstuurde gitaren, gierende orgelpartijen en scheurende saxofoonsolo’s definieerden het geluid van The Sonics. In de jaren 60 van de vorige eeuw brachten ze de albums ‘Here Are The Sonics’ en ‘Boom’ uit, beiden klassiekers binnen het genre. En daarna werd het angstvallig stil. Een paar jaar geleden begon het bij drie bandleden toch weer te kriebelen en met twee verse krachten werd een ‘echte’ comeback gemaakt. Erg bijzonder dus dat deze legendarische garagerockers naar Groningen komen!
JJ Grey & Mofro
JJ Grey & Mofro schotelt een heerlijke blend van blues, funk, soul en rock voor. Frontman JJ Grey maakte zijn debuut in 2001 met het album ‘Blackwater’ en deelde het podium al met artiesten als Lenny Kravitz, B.B. King en The Allman Brothers Band. In 2010 zette hij de stap naar het grote publiek met het album Georgia Warhorse, met daarop de single ‘The Sweetest Thing’.
Barrelhouse
Barrelhouse bestaat dit jaar 40 jaar. Dit feit op zich is al bijzonder te noemen, maar de blues formatie speelt al die jaren al in een ongewijzigde bezetting. De band bracht vijftien albums en een DVD uit, waarop blues de leidraad is maar uitstapjes naar country, jazz, rock, folk en jazz niet worden geschuwd. Na 40 jaar speelt de band nog steeds met dezelfde energie, spontaniteit, inzet en inspiratie als in 1974, tijdens het eerste optreden in Mahogany Hall in Edam.
King Khan & The Shrines
Dit is meer dan zomaar een psychedelische soulband. Met King Khan als charismatische en kleurrijke frontman, heeft de band al meer dan tien jaar tourervaring en meerdere goed ontvangen studioalbums achter hun naam staan en bouwden zo een cultstatus op. Zo stonden ze al op festivals als SXSW en Coachella.
Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion
Sarah Lee Guthrie en Johnny Irion waren beide actief als soloartiesten voordat ze elkaar vonden, zowel muzikaal als in de liefde. Hun muziek combineert Irions liefde voor blues en rock en Guthrie’s passie voor folk en country. In 2005 verscheen het eerste album ‘Exploration’, waarop het duo een pure folksound liet horen. En bijna een decennium na het debuutalbum is de derde plaat ‘Wassaic Way’ daar. Het album is geproduceerd door Wilco’s Jeff Tweedy en Patrick Sansone. Op ‘Wassaic Way’ nemen Guthrie en Irion afscheid van de pure folk. Er is ruimte voor stevige gitaren, soundscapes en hier en daar een poprandje.
Big Sugar
Al twintig jaar lang laat Big Sugar het publiek swingen en grooven. Gordie Johnson en zijn rasta broeders spelen een unieke blend van roots-rock-reggae, soul en dub met karakteristieke double-neck gitaren en, uiteraard, dansende dreadlocks. Het meest recente album is ‘Revolution per Minute’ en ook verscheen er een samenwerkingsproject met reggae legende Willi Williams, genaamd ‘Bust No Guns’.
Dom Flemons
Dom Flemons noemt zichzelf ‘The American Songster’. Deze banjo fanaat én multi-instrumentalist speelt een variatie en mix van oude blues, country, rock en jazz en staat bekend om zijn uitbundige live performance. Als lid van de Carolina Chocolate Drops speelde hij al over de hele wereld, van koffiehuizen en straathoeken tot de grote zalen en festivals. Tijdens zijn concerten laat Dom een nieuw licht schijnen over liedjes uit het verleden en, zoals hij zelf zegt, “I always try keep the audience guessing.” Je weet dus nooit wat je kunt verwachten bij Dom Flemons, behalve een boeiende performance van topniveau.
Coco Montoya
Zanger/gitarist Coco Montoya begon ooit in de jaren 70 als drummer in de band van de legendarische bluesman Albert Collins. Niet veel later gaf Collins de geheimen prijs van de ‘icy-hot’ stijl van bluesgitaar spelen en sindsdien is Coco Montoya uitgegroeid tot een van de toppers binnen de blues en bluesrock wereld.
Marc Ford & His Band
Marc Ford is de voormalige lead gitarist van The Black Crowes en wordt gezien als een van de meest getalenteerde gitaristen van zijn generatie. Zijn nieuwe album ‘Holy Ghost’ verschijnt in april en wordt nu al gezien als een van de spraakmakende Americana releases van dit jaar. Ford heeft zijn naaste familie betrokken bij deze plaat: zijn vrouw Kirsten levert een vocale bijdrage en zoon Elijah speelt enkele gitaarpartijen. Het album is geproduceerd door de Engelse country-soul talenten van Phantom Limb, nadat Ford eerder hun tweede album geproduceerd had.
Patrick Sweany & band
De uit Ohio afkomstige Patrick Sweany is bezig met een opmars binnen de rootspop. Naast zijn fenomenale gitaarspel blinkt Sweany uit door zijn rauwe, soulvolle stem. Zijn meest recente vijfde album ‘Close to The Floor’ ontvangt lovende recensies en kan zomaar eens de échte doorbraak van Patrick Sweany betekenen. Aan de liveshow ligt het in ieder geval niet, want Sweany en zijn band geven standaard een energiek, intens en overtuigend optreden.
Claude Hay
Claude Hay is de moderne versie van de one man band. Hij bespeelt alle instrumenten zelf (gitaar, bas en drums) en zingt daarbij ook nog eens. Daarnaast bouwt Hay zijn eigen gitaren, die hij liefkozend ‘Betty’, ‘Stella’ en ‘Cigar Box’ noemt. Met deze ingrediënten creëert hij swingende en swampy bluesrock. Voor zijn meest recente album ‘I Love Hate You’ (2012) ontving hij de award voor ‘Best Male Vocalist’ tijdens de Australian Blues Music Chain Awards.
Drippin’ Honey
Eind jaren 90 maakte Drippin’ Honey naam in de blueswereld. De band bracht drie albums uit, speelde op elk toonaangevend (blues)festival in Europa en stond in een uitverkocht Paradiso. En toen stopte de band uit het niets. Een optreden van Big Pete in 2012, waar alle bandleden aanwezig waren, deed het heilige vuur weer aanwakkeren. En dus staat Drippin’ Honey weer op de planken en worden ze de komende optredens bijgestaan door vaste gast Bas Jansen(Wurlitzer/Hammond/zang).
Doug MacLeod
Doug MacLeod staat al bijna dertig jaar voor ijzersterke, akoestische bluesmuziek. De woede van een turbulente jeugd heeft hij weten te kanaliseren in zijn gitaarspel. Deze is onorthodox en zeer krachtig, waarbij hij zijn rechterhand gebruikt om een beat te creëren die zijn bottleneck-slide techniek complementeert. Daarnaast ontwikkelde hij een rijke, soulvolle zangstijl die zijn sterk geschreven teksten nog krachtiger maken.
The Tightropes
De jonge heren van The Tightropes wonnen in 2012 nog het lokale Rode Oortjes festival en gaven sindsdien maar liefst 150 shows. Ze spelen rauwe bluesrock met funk elementen, maar putten eigenlijk uit ieder genre: vleugjes jazz, punk en klassiek kun je dan ook zomaar terug horen in de Tightropes sound.
“Op de beste momenten een sublieme mengeling van denim en flanetl, gitaren en steel guitar, alcohol en tranen.”
Lees hier de hele recensie
★★★★ Album Recensie Marc Ford – Holy Ghost (Lust for Life door Herman van der Horst)
“Ford maakt alweer een jaar of tien ook albums op eigen titel – Holy Ghost is z’n vijfde en op elke plaat keert hij verder terug naar de roots en Amerikaanse tradities die hem z’n hele carrière al inspireren.”
Lees hier de gehele recensie
★★★ Albumrecensie Marc Ford – Holy Ghost in OOR door Willem Bemboom
“Een nummer als ‘In You’, met schuimend orgel en voorzichtig scheurende elektrische gitaren, mag er wezen, evenals het knap gearrangeerde bluesrockliedje I’m Free, met rijk vocaal invulwerk door het gezin Ford.”
Lees hier de volledige recensie
★★★ Albumrecensie Marc Ford