Het prijswinnende choreografenduo Emio Greco en Pieter C. Scholten maakt intuïtieve dans. In hun nieuwe werk zien we hoe overlevenden van een brand zich verbinden met hun instincten en elkaar. Ze banen zich vanuit de duisternis een weg naar het licht, naar nieuwe vormen van bestaan.

Wie zijn wij? Hoe leven wij na instortende zekerheden?
In WE, the EYES zijn de overlevenden na een vernietigende brand op zoek naar het ware leven, naar de verbinding met hun instincten, intuïtie en met elkaar. De groep baant zich vanuit totale duisternis een weg naar het licht, naar nieuwe vormen van bestaan, leven en identiteit. Ergens lijkt vuur te zijn. Hoe kunnen ze weer lustig spelen met het vuur zonder op te branden? Hoe schipperen ze tussen fatalisme en hoop, tussen eindtijd en toekomst, tussen afbranden en opbouwen, tussen adem en ademloosheid?
Een overheersend beeldscherm in de vorm van een bol orakelt zeven keer met uitzinnige beelden tussen realiteit en fictie. Is het een misleidend medium of ziener, een pedagoog of demagoog, een leugenaar of filosoof? Tien performers branden los, slaan op de trom, schreeuwen het uit, gooien met modder, stoken het vuur op, dansen de zielen uit hun lijf. Kortom de speelplaats als krachtenveld om te leren kijken, te zien en niet te zien. Een vrijplaats om te betreuren, te aanvaarden om blikken te kantelen en van perspectief te wisselen.

In WE, the EYES wordt een micro-maatschappij uitgebeeld die op een bepaald moment uit het niets ontstaat en lichamen in het hier en nu samenbrengt. Hoe kunnen we nu medemens zijn? Welke vormen van empathie zijn mogelijk? Wat gaan we met elkaar ontdekken als wij “WE” zijn. Waaruit bestaat dan onze identiteit? Op de muziek en geluid van rock, bodysound, elektronisch, experimenteel en klassieke muziek breken de performers door naar een nieuwe wereld, aangevuurd door zang, slagen en ritmes van de percussie. De lichamen zijn massa en individu, schuld en onschuld.