Andre Manuel
De onzen
Winnaar poelifinario 2015
Winnaar poelifinario 2015
André Manuel won met ‘Het geval apart’ de Poelifinario, de prijs voor het beste cabaretprogramma van het seizoen 2014-2015. “Een schitterende ode aan het vrije woord”, noemde de jury de voorstelling. In zijn 632ste programma ‘De Onzen’ gaat hij op de zijn welbekende compromisloze wijze op zoek naar geluk. Het gaat over vluchtelingen die in ieder geval wat te doen hebben versus de Tokkies die daar ook naar verlangen. Manuel is wars van iedere ambitie. Maar als Trump de volgende president van de Verenigde Staten van Amerika kan worden, dan mag Manuel dit programma toch zeker wel maken?
“De laatste jaren lijkt Manuel bezig met een triomfantelijke revanche, die hem vorig jaar zelfs de Poelifinario voor het beste cabaretprogramma opleverde. (…) De Onzen zet die lijn voort. Ook hier is Manuel weer de sarrende cabaretier die stellingen poneert op het scherp van de snede – waarop bij het publiek eerst de lach komt en daarna pas de vraag of de zojuist gedebiteerde kwinkslag eigenlijk een kern van waarheid bezit. Of juist de uitkomst is van een geraffineerde omdraaiing. Het is die desoriëntatie waarmee hij voortdurend de spanning creëert.”
★★★★ NRC
“Onverschrokken gaat André Manuel het racisme te lijf. (…) Wat zouden wij doen als hier de oorlog uitbreekt: vluchten of vechten? De Twentse cabaretier André Manuel stelt ons deze vraag vanaf Camping Den Blanke, waar hij is aangesteld als hoofd Animatie. Deze functie past bij wat Manuel zou doen in een oorlogssituatie: De vijand recht in het gezicht uitlachen. Oorlog is theater en dat moet je niet serieus nemen. Je kunt boven je vijanden staan door het brengen van kunst, schoonheid en superieure humor. (…) Onverschrokken gaat André Manuel het racisme te lijf (…) Het is lovenswaardig hoe hij actuele thema’s als moslimterrorisme en racisme onverschrokken te lijf gaat. Het zet je aan het denken.”
★★★ Volkskrant
“Beproefd recept of niet, de inhoud van zijn tirades verveelt nooit. Ook nu niet. Hij heeft niets anders dan zijn grote bek als wapen in de oorlog tegen de onverdraagzame religieuze gekkies en eindigt even aandoenlijk als strijdbaar: je moet ze keihard in hun smoel uitlachen. Hun superioriteitsgevoel, gevoed door bijbel of koran, aan flarden schieten met superieure humor en satire. (…) Ja…, Manuel blijft een rasoptimist.”
★★★ Theaterkrant