Sven Ratzke over Dans op de Vulkaan

De Duits-Nederlandse zanger en entertainer Sven Ratzke reist met zijn wervelende shows de hele wereld over: van New York naar Amsterdam en van Berlijn naar Sydney. Maar ook naar Almelo en Veldhoven. En waar hij ook komt, overal heeft hij inmiddels een trouwe schare fans opgebouwd. Ratzke blijft zijn publiek altijd weer verrassen. Hij kruipt net zo goed in de huid van Marlene Dietrich als dat hij David Bowie zingt. De afgelopen jaren zaten de zalen vol en heeft hij vele prijzen mogen ontvangen.

Dans op de Vulkaan, dat klinkt naar Berlijn jaren ’20?
Ja, dat klopt! In deze nieuwe show neem ik het publiek mee op een reis naar de roerige jaren ’20 in Berlijn. Een uiterst weerbarstige periode in de geschiedenis, waar er veel innovatie, kunst en vrijheid was, maar ook armoede en het opkomende nazisme dat uiteindelijk alles zou verwoesten. Maar het was ook bruisend, sexy en een groot feest. En in dat feest ontstond er veel moois. Muziek en kunst uit de jaren ’20 zijn nog steeds ontzettend modern en inspirerend.

Wat gaan wij als publiek meemaken?
Eigenlijk, als je naar deze show komt dan heb je een ticket eerste klas, want ik neem je mee naar dat wilde feest. Je ontmoet legendes uit die tijd zoals Marlene Dietrich, naaktdanseres Anita Berber, Josefine Baker, en componist Kurt Weill. Samen trekken we door de stad. We feesten en stoppen net voor de langzame ondergang. De muziek van Kurt Weill en de teksten van Brecht vormen de rode draad. Het is een mix van jazz, rock, en klassiek. Het meest bekende lied van Weill is denk ik wel Mack the Knife. Wat werd gezongen door alle grote zangers ter aarde, van Frank Sinatra tot Robbie Williams. Ook de setting is geweldig; de bekend Duitse ontwerper Momme Röhrbein heeft een heel Brechtiaans decor ontworpen en de Belgische modeontwerpster Ann Demeulemeester de kostuums. Tijdloos maar zeker geïnspireerd door de jaren ’20.

Je gaat altijd spannende samenwerkingen aan: soms met een orkest, soms met een rockband of je maakt shows met collega’s als Ellen ten Damme of Nina Hagen. Met wie deel je nu het podium?
Met het geweldige strijkkwartet Matangi, zij zijn echt werelds goed! Bij strijkkwartet denk je aan sentiment en ontroering, en zeker, dat zit er ook in, maar jeetje wat kunnen die lui rocken en vol power spelen, dat is ook echt spannend om naar te kijken en luisteren. Hun instrumenten leven echt. De diversiteit van klanken en stemmingen en de dynamiek in de songs is enorm. Het blaast je omver. Het is echt een droom voor mij die uitkomt om met zo’n geweldig kwartet te spelen en te toeren. Ik heb elke avond kippenvel.

Is het een nostalgische reis die met ons wilt maken?
Nee, het gaat over een periode van vrijheid die mij enorm inspireert. Zoals ook de andere artiesten waar ik odes aan heb gebracht mijn inspireerden, zoals Bowie en Dietrich. Maar ik vind dat je niet moet zwelgen in nostalgie maar juist vooruit moet kijken. Maar daarbij wel altijd moet snappen en onderzoeken wat er in het verleden is gebeurd, om het heden te begrijpen. De gelijkenissen van het Berlijn de in jaren ’20 met onze tijd zijn schrikbarend. Ik hef zeker niet het wijsvingertje met deze voorstelling, maar merkt wel al bij de try-outs dat het mensen echt wakker schudt en ook emoties losmaakt. Voor vrijheden moet je vechten en over onrecht moet je je uitspreken.

Is het ook een liefdesverklaring?
Ja dat is het zeker, Berlijn is mijn minnares zeg ik wel eens, ik woon er gedeeltelijk, maar hou natuurlijk enorm van Nederland. Zonder Nederland was ik er niet denk ik. Maar Berlijn is een inspiratie voor mijn werk: het is groots en vol van wrange geschiedenis en ook soms vergaande glamour, maar het is vooral een grote theaterstad die mij enorm inspireert. En nog steeds, het maakt mij enorm trots als Duits-Nederlander daar een plek te hebben verkregen in het theaterlandschap. Maar tegelijkertijd breng ik ook enorm veel Nederlandse mentaliteit mee, dat vinden ze in Berlijn zeer verfrissend.

Nog een afsluitende vraag: ben je alweer met de nieuwe dingen bezig?
Ja altijd, het grappige is ook dat al mijn programma’s hoe verschillend deze ook zijn, van samenwerkingen met een barokorkest of een musical of een punkshow, ze hebben allemaal toch iets te maken met Berlijn, met die jaren ’20 en dat gevoel van vrijheid. Dat is denk ik toch de rode draad. Het is wat vrij in de zin dat men toen ook niet in hokjes dacht. Dat is precies iets wat ik nastreef. Weg met de hokjes en laat het allemaal maar toe en gebeuren. Dan ontstaan de meest spannende dingen. Dat is voor artiesten geweldig maar ook zeker voor het publiek. Want theater gaat over verrassingen en raadsels en niet over steeds het vertrouwde en voorgekauwde. Maar voordat ik verklap wat we volgende jaar gaan doen, verheug ik me enorm op de 60 aankomende voorstellingen met Matangi in Nederland en Duitsland.