Senora May brengt de sfeer van de Appalachen naar het podium. De sounds van de heuvels en de harde arbeidsethos waarmee ze opgroeide in Kentucky. Als kind ving Senora met haar broers slangen, viste op baarzen, bouwde kastelen van modder en kreeg ondertussen van haar vader en opa de harde waarheden van het agrarische bestaan mee. Aan de andere kant haar kunstzinnige moeder, die haar aanmoedigde om te schilderen, vioolspelen, gedichten te schrijven en uiteindelijk aanzette om een gitaar op te pakken en songs te schrijven. Verwacht geen nostalgie. Senora’s songs zijn van het hier en nu. Boerenwijsheden gaan hand in hand met pleidooien voor gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen, homo’s en hetero’s. Vorig jaar verscheen haar debuut Lainhart, een weerslag van de reizen die zij ondernam, door de USA maar ook dwars door Europa, terwijl ze haar ouders berichtjes bleef sturen waarin ze loog dat haar studie uitliep.
“May is an impressive mixture that’s a little bit of Lucinda Williams, but a metric ton of John Prine.” (Farce the Music)
