Sarah Shook serveert met haar band The Disarmers country met een stevige bite, met invloeden uit de rock-‘n-roll en honky tonk. Als ze het podium opkomt heeft ze de mouwen al opgestroopt, om je vervolgens met haar songs om je oren te slaan. Nummers over het harde leven en diepe spijt, over de klappen die ze kreeg en die ze uitdeelde. Over de lessen die het leven haar leerde – of niet. Grappig, gemeen, ruw, kwetsbaar, maar vooral compromisloos. Bij Shook worden de dingen nooit mooier dan ze zijn.
Sarah Shook groeit op in een fundamentalistisch christelijk gezin binnen een diepreligieuze gemeenschap, waar de muziek beperkt is tot klassiek en vooral lofliederen op het opperwezen. Ze leert zichzelf echter piano en gitaar spelen en weet zich aan het strakke, benauwende keurslijf te ontworstelen. Dat het er soms ruig aan toeging en -gaat klinkt door in haar songs. Debuutplaat Sidelong is doordrenkt met drank en drugs, opvolger Years bevat met The bottle never lets me down een zwalkende ode aan de fles.
Ook op haar in 2022 verschenen derde album Nightroamer verpakt Shook op de klippen gelopen relaties, drank, drugs en haar worsteling met seksualiteit in gespierde, bitterzoete country- en rootssongs. “Een ijzersterk rootsalbum”, aldus Kranten uit de Pop.
In 2018 was Sarah Shook & The Disarmers de afsluitende act op TakeRoot, in november keert ze terug met haar ijzersterke band: Jack Foster op drums, Blake Tallent op gitaar, Andrew Lambie op bas en Nick Larimore op pedal steel.
