De Amerikaanse blues- en soulzanger Robert Finley leverde in 2016 op zijn tweeënzestigste een spetterende debuutplaat af met de alleszeggende titel Age Don’t Mean a Thing. Als Dan Auerbach (Black Keys) het album hoort is hij totaal verkocht. Een jaar later verschijnt op Auerbachs eigen Easy Eye label de opvolger, Goin’ Platinum!, waarop Finley wordt bijgestaan door muzikanten die hun sporen verdienden bij legendes als Elvis Presley, Aretha Franklin en Stevie Wonder. Het resultaat is niets minder dan een meesterwerk, dat in 2021 een al even meesterlijk vervolg krijgt met Sharecropper’s Son. Met een mix van blues, gospel, rock, vintage soul en natuurlijk die fantastische, doorleefde stem vertelt Finley zijn levensverhaal.
Een verhaal dat begint in Lousiana, te midden van de katoenvelden, waar Finley op jonge leeftijd bij een kringloopwinkel een gitaar op de kop tikt. Spelen leert hij door bij optredens van lokale gospelkwartetgroepen goed te kijken naar de vingers van de gitarist. Als twintiger gaat hij in dienst en reist met een legerband door Europa totdat hij wordt ontslagen. Na zijn terugkeer naar Louisiana speelt Finley op straat, is hij leider van gospelgroep Brother Finley and the Gospel Sisters en werkt hij jarenlang als timmerman. Tot hij met dat laatste moet stoppen vanwege een oogziekte en hij bluessongs gaat spelen op straathoeken, bras en grillrestaurants. Hij wordt ontdekt door Music Maker Foundation, een organisatie die oudere bluesmuzikanten ondersteunt. Niet veel later rolt zijn eerder genoemde debuutplaat van de persen, het begin van een grandioze comeback.
Tegenwoordig leeft Finley zoals hij het in een interview met Muziekmagazine Heaven omschrijft zijn ‘childhood dream’. Waarmee hij het levende bewijs is dat je, ook al ben je een tikkie ouder, nooit je dromen moet opgeven. Want er kan een dag komen…
