David Eugene Edwards kennen we als brein en frontman van 16 Horsepower en Wovenhand, waarmee hij sinds halverwege de jaren negentig geweldige albums maakte. Denk aan Sackcloth ‘n’ Ashes (1996), Low Estate (1997) Secret South (2000), Blush Music (2003), Mosaic (2006) en The Threshing Floor (2010). Platen vol met duistere, dreigende, maar bloedmooie folk, rock en americana, waarop de uit Denver afkomstige singer-songwriter vaak zingt alsof de duivel hem op de hielen zit. Want de wereld van de strenggelovige Edwards is er een van hel en verdoemenis.
Door die ongeëvenaarde intensiteit is het een belevenis om hem live te zien. Edwards is een dominee die je waarschuwt voor het kwaad en de dreigende apocalyps, een sjamaan die je meevoert in zijn ritueel, een magiër die je met zijn spreuken betovert. Maar bovenal een ijzersterke muzikant die zelfs de meest verstokte atheïst van de eerste tot de laatste noot meesleurt.
Begin dit jaar verscheen het overdonderende en bij vlagen snoeiharde Silver Sash, waarop Wovenhand zich van zijn meest heavy kant laat horen. Het is de langverwachte opvolger van Star Treatment uit 2016. Tussendoor bracht Edwards samen met Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) het album Risha uit. En als de geruchten kloppen staat ons in 2023 opnieuw een release te wachten.
In 2012 was het optreden van Wovenhand het absolute hoogtepunt van TakeRoot en ook het concert in mei 2017 ging als gedenkwaardig de boeken in. Mis de man dus niet tijdens Rhythm & Blues Night.
