In 1955 kwam Barrence Whitfield – ongelogen waar – ter wereld als Barry White, dus zijn toekomst in de muziek leek in de sterren geschreven. En zo liep het ook. Als kind was hij lid van het gospelkoor, tijdens zijn studie in Boston zong en drumde hij in rock- en funkbands. Op een dag werd hij opgemerkt door muzikant Peter Greenberg van The Lyres. De twee sloegen de handen ineen, om voor de hand liggende redenen veranderd White zijn naam en eind jaren zeventig meldde de blues-, rock-, garage- en soulmachine Barrence Whitfield and the Savages zich met stampende, rauwe en ruige liveconcerten aan het muziekfront. Door hun liefde voor oude soul, de bizarre longinhoud van Whitfield en de explosieve dansfeesten die ze – tot op de dag van vandaag – op de podia neerzetten, werd de band opgepikt door belangrijke radiostations en voor de groep het wist stonden er zeven Boston Music Awards in de kast.
In de jaren negentig was het wat stil rond de band, maar rond 2010 verscheen daar ineens weer een nieuwe plaat en sindsdien maakt Whitfield de podia wereldwijd weer onveilig, waaronder dat van de Rhythm & Blues Night van 2018. “Een van die zeldzame groepen waarvan het werk na de reünie net zo goed klinkt als hun eerste ronde”, stelde Popmatters vast. Het meest recente vinyl van Whitfield verscheen in 2019, een album vol eigenzinnige covers van de legendarische Afrikaanse bandleider Sun Ra. Het zegt alles over de veelzijdigheid van de zanger en zijn band: “A great cult act, a triumph of substance over style, with a bunch of terrific records to boot.” (Allmusic)
